Προ των ευθυνών της έθεσε την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, ο Γιώργος Βαρυθυμιάδης, πρόεδρος του Συνδέσμου Ποντιακών Σωματείων Νότιας Ελλάδας και Νήσων (ΣΠΟΣ) της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΠΟΕ), στην επίσημη εκδήλωση μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, που έγινε την Κυριακή 20 Μαΐου 2018, αμέσως μετά την δοξολογία στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών.
Στην ομιλία του ο Γιώργος Βαρυθυμιάδης, ανέφερε:
99 ολόκληρα χρόνια κύλησαν από την αποφράδα εκείνη ημέρα...
99 χρόνια κι όμως για μας είναι σαν χθες, με τις μνήμες να στοιχειώνουν τις καρδιές μας, τις θύμησες να ανασπάλουν τις ψυχές μας, το αίμα των αδικοχαμένων 353.000 γενοκτονημένων προγόνων μας να κραυγάζει μες στο μυαλό μας για ηθική και ιστορική δικαίωση.
Αυτό το ανολοκλήρωτο ακόμη Χρέος Τιμής καθοδηγεί μέχρι σήμερα τα βήματα μας, τις σκέψεις μας, τις αποφάσεις μας, τις δράσεις μας.
19 Μαΐου 1919. Ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στην Σαμψούντα και αμέσως βάζει σε εφαρμογή το γενοκτόνο σχέδιο που αποσκοπεί στον αφανισμό του Ελληνικού στοιχείου από τα πατρογονικά εδάφη του Ιστορικού Πόντου. Επιχειρεί να ξεριζώσει 30 αιώνων φυσικής παρουσίας, οικονομικής ανάπτυξης, πολιτιστικής δημιουργίας, καθημερινού κάματου και προκοπής. Με τη βοήθεια και καθοδήγηση του Γερμανικού παράγοντα, υπό τα αδιάφορα έως και εχθρικά μάτια των «φίλων» και «συμμάχων» Άγγλων, Γάλλων και Ιταλών, τελικά τα καταφέρνει.
Ο απολογισμός είναι φρικτός: 1.130 εκκλησίες, 960 ελληνικά σχολεία, 815 χριστιανικές κοινότητες, 353.000 ανθρώπινες ζωές μετατρέπονται στα θεμέλια όπου πάνω τους κτίστηκε το σύγχρονο τουρκικό κράτος. Διώξεις, βασανισμοί, πυρπολισμοί, βιασμοί, εξορίες και ότι χειρότερο εμπνέονται από το διαστροφικό τους μένος, επιστρατεύτηκε για την επίτευξη του σκοπού τους.
Στημένες δίκες στην Αμάσεια με προαποφασισμένες τις θανατικές ποινές για να αποκεφαλίσουν την φυσική ηγεσία και τον πνευματικό κόσμο από το σώμα του Ποντιακού Ελληνισμού. Τάγματα Εργασίας που μετατρέπονται σε Τάγματα Θανάτου όπου με πορείες εκατοντάδων χιλιομέτρων υπό ακραίες καιρικές συνθήκες και χωρίς την στοιχειώδη υποστήριξη, δεκάδες χιλιάδες κυρίως γυναικόπαιδα σπέρνουν με τα κόκκαλα τους τις άγονες και αφιλόξενες ερημιές της Ανατολής. Λίγα χρόνια αργότερα, οι ιδεολογικοί απόγονοι των Κεμαλικών, οι Γερμανοί Ναζί, θα εξελίξουν ποικιλοτρόπως τις μεθόδους μαζικού αφανισμού.
Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, εμφανίζεται, ακμάζει κι ανδρώνεται στα αγέρωχα κορφοβούνια της Πατρίδας, το Ποντιακό Αντάρτικο με μοναδικό στόχο να αμυνθεί και να υπερασπιστεί τα χωριά μας και τις ζωές των ανθρώπων μας. Γράφονται νέες σελίδες αγώνα, αυτοθυσίας και ηρωισμού.
Ανάμεσα στους καπεταναίους ξεχωρίζουν και μνημονεύονται οι: Βασίλ Αγάς, Αντώνιος Χατζηελευθερίου (Αντόν Πασάς), Παπαδόπουλος Αναστάσιος (Κοτσά Αναστάς), Στυλιανός Κοσμίδης (Ιστύλ Αγάς), Ιπποκράτης Δεδέογλου, Νικούν Αναστάς, Ταστσόγλου Σάββας, Ασλανίδης Σάββας, Μεγαλομύσταξ Γεώργιος, Τσακίρ Αγάς, Καρά Ηλίας, Αλέκος Τερλόγλου, Παπαδόπουλος Σωκράτης, Ευκλείδης Κουρτίδης, Χαράλαμπος Λαζαρίδης, Ταγκάλ Γιώργης Παπάζογλου, Αντίκ Γιώργης, Ατές Κωνσταντίν, Αράπογλου Αναστασιος, Μιχάλ Αγάς, Ιωαννίδης Ευάγγελος (Ελβάν Μπέης), Γουτζόγλου Μιχαήλ, Σταυρίδης Συμεών, Κυριλίδης Λάζαρος (Λαζάραγας), Καρυπίδης Ευστάθιος, Αμοιράς Χαράλαμπος (Κούρτος), καπεταν Ισαάκ Αγά, Λεφτέρ Χοτζά, Μελίκ Αγάς, Τσαουσίδης Παύλος (Παυλή Αγάς), Σαββίδης Περικλής και τόσοι και τόσοι άλλοι, παντελώς άγνωστοι στο Πανελλήνιο.
Γιατί κάποιοι δεν θέλουν να γίνει γνωστή η ιστορία και οι αγώνες του Ποντιακού Ελληνισμού, γιατί κάποιοι επιλέγουν την Λήθη και όχι την Μνήμη.
Τα βάσανα όμως δεν τελειώνουν με την Συνθήκη της Λοζάνης και τον τερματισμό των διώξεων. Επόμενο στάδιο στην δοκιμασία των προγόνων μας, η προσφυγιά. Σπάραζε η ψυχή όσων αναγκαστικά εγκατέλειψαν τις πατρογονικές τους εστίες, αλλά τουλάχιστον επέστρεφαν στη στοργική αγκαλιά της Μητέρας Ελλάδας.
Δυστυχώς όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις, η μάνα αποδείχθηκε κακιά μητριά και μόνον στοργικά δεν υποδέχθηκε τα ρακένδυτα, ταλαιπωρημένα, ξεριζωμένα τέκνα της. Το ανάλγητο κράτος έκανε ότι μπορούσε να δυσφημίσει, συκοφαντήσει και ενοχοποιήσει τους πρόσφυγες στη συνείδηση του λαού μας. Εκείνοι όμως στέριωσαν και ρίζωσαν στη νέα πατρίδα.
Σε πείσμα των καιρών, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, κόντρα στις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, μεταλαμπάδευσαν την πλούσια πολιτιστική μας κληρονομιά, τα ήθη και έθιμα μας, την διάλεκτο, καθημερινές συνήθειες, χορούς και τραγούδια στην πατρώα ελληνική γη.
Κυρίως όμως κράτησαν άσβεστη τη δάδα της Μνήμης, καλλιέργησαν μαζί με τη γη και το φρόνημα, το αδάμαστο ποντιακό πάθος, την ελπίδα και το θάρρος να προχωρήσουν τη ζωή ένα βήμα μπροστά.
19 Μαΐου 2018. Είκοσι τέσσερα (24) χρόνια μετά την αναγνώριση από το Ελληνικό Κοινοβούλιο της 19ης Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου».
Τέσσερα χρόνια μετά την θέσπιση νομοθετικού πλαισίου που ποινικοποιεί την άρνηση των αναγνωρισμένων από το Ελληνικό Κοινοβούλιο γενοκτονιών, ώστε να αποφευχθούν παρόμοιες θηριωδίες στο μέλλον και να δημιουργηθούν οι ασφαλείς συνθήκες για μια πραγματική προσέγγιση και φιλία μεταξύ των λαών.
Ένα μόλις χρόνο πριν από την εκατονταετηρίδα της μαύρης επετείου της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και, δυστυχώς, οι ως άνω νομοθετικές πρωτοβουλίες μένουν στην πράξη, γράμμα κενό.
Η επί σειρά ετών παντελής έλλειψη πολιτικής βούλησης εκ μέρους της Ελληνικής Πολιτείας για την ανάδειξη του ζητήματος της Γενοκτονίας, εκτός συνόρων με στόχο την διεθνοποίηση του, κινδυνεύει να μετατραπεί σε ευθεία αμφισβήτηση και υπονόμευση του.
Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της στάσης είναι η πρωτοβουλία της Ελληνικής Κυβέρνησης, να αφαιρέσει από την εξεταστέα ύλη της ιστορίας της Γ’ Λυκείου το κεφάλαιο που έχει σαφή αναφορά στον Ποντιακό Ελληνισμό και την Γενοκτονία.
Πώς είναι δυνατό να μην διδάσκεται η διάπραξη ενός εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας από το κράτος εκείνο, ο λαός του οποίου έχει υποστεί το έγκλημα αυτό;
Πώς είναι δυνατόν η κυβέρνηση να μην λαμβάνει υπ' όψιν της την ομόφωνη απόφαση του ελληνικού κοινοβουλίου του Φεβρουαρίου 1994 περί ορισμού της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου;
Τι νόημα έχει η ψήφιση ενός νόμου που απαγορεύει την Βαρβαρότητα (ν. ποινικοποίησης της άρνησης της γενοκτονίας), όταν στην πράξη δεν εφαρμόζεται σε βάρος των εκάστοτε αρνητών;
Σε αυτά τα ερωτήματα καλούνται να απαντήσουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, όχι μόνον η σημερινή αλλά και οι προηγούμενες καθώς και οι μελλοντικές.
Κατά μία περίεργη σύμπτωση, ανεξαρτήτως πολιτικού ή ιδεολογικού προσανατολισμού, όλοι κράτησαν και εξακολουθούν να κρατούν την ίδια στάση απέναντι στο αίτημα για Διεθνή Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Σιωπή, άκρα του τάφου σιωπή.
Φτάνει πια!
Ήρθε η στιγμή που η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της Ελλάδος ΠΡΕΠΕΙ να πάρει καθαρή και ξάστερη θέση.
Είστε με τους Γενοκτονημένους Χριστιανικούς λαούς της καθ’ ημάς Ανατολής (Έλληνες, Αρμένιους και Ασσύριους) ή με τους θύτες;
Με έργα και πράξεις, όχι με ευχολόγια και φιλικές παραινέσεις.
Ο Δάντης γράφει στη Θεία Κωμωδία: “Το πιο σκοτεινό σημείο στη Κόλαση είναι φυλαγμένο για κείνους που σε περίοδο κρίσης, επιλέγουν την ουδετερότητα”.
Πάρτε θέση και απαντήστε απλά και ειλικρινά. Στηρίζεται το αίτημα για Διεθνή Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας κατά την περίοδο 1914 - 1923;
Κι αν ναι, με ποιο τρόπο;
Ποιες πρωτοβουλίες προτίθεσθε να πάρετε στα διεθνή φόρα;
Θα συμπεριλάβετε το αίτημα μας στην “ατζέντα” του Υπουργείου Εξωτερικών;
Θα ευθυγραμμιστείτε με την απόφαση του Δεκεμβρίου του 2007 της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για την Μελέτη των Γενοκτονιών;
Και να θυμόσαστε πάντα ότι η άρνηση μιας Γενοκτονίας, αποτελεί το τελευταίο στάδιο σχεδιασμού αυτής της ίδιας της Γενοκτονίας.
Καλούμε όλους τους Έλληνες και τους ανθρώπους που σέβονται τις αξίες του ανθρωπισμού να συστρατευθούν στον δίκαιο αγώνα των απογόνων των επιβιωσάντων της Γενοκτονίας, για τη διεθνή αναγνώριση των Γενοκτονιών που διαπράχθηκαν σε βάρος των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολίας, Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων στις αρχές του περασμένου αιώνα, ώστε να μην γινόμαστε ξανά και ξανά μάρτυρες εγκληματικών πολιτικών κατά της ανθρωπότητας.
Για μας δεν υπάρχουν ψευτοδιλήμματα.
Ανάμεσα στο θύμα και τον θύτη, υπερασπιζόμαστε το θύμα.
Ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, επιλέγουμε να ζούμε στο φως.
Ανάμεσα στην ανθρωπιά και τη βαρβαρότητα, διαλέγουμε την ανθρωπιά.
Ανάμεσα στην Ιστορική Δικαίωση και την λήθη, υπερασπιζόμαστε το ιστορικό δίκαιο.
Ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, επιλέγουμε τη ζωή και τον αγώνα.
Η Ρωμανία πέρασεν, η Ρωμανία πάρθεν.
Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.
